Εικόνα Κεφαλίδας

Στόχος του προπτυχιακού προγράμματος σπουδών του τμήματος Διοίκησης Κοινωνικών – Συνεταιριστικών Επιχειρήσεων και Οργανώσεων του ΤΕΙ Μεσολογγίου είναι η απόκτηση όλων αυτών των δεξιοτήτων που θα επιτρέψουν στους πτυχιούχους του να εργαστούν αποδοτικά σε κάθε είδους ιδιωτική ή δημόσια επιχείρηση ενώ είναι το μόνο τμήμα στην Ελλάδα που εκτός από τις γενικές γνώσεις στην Επιστήμη της Διοίκησης Επιχειρήσεων δίνει έμφαση στη Διοίκηση Κοινωνικών και Συνεταιριστικών οργανώσεων.

Αγορά Στόχος

Οι απόφοιτοι του τμήματος αποκτούν όλες εκείνες τις θεωρητικές γνώσεις και τις επαγγελματικές δεξιότητες που απαιτούνται, είναι βέβαιο πως θα σταδιοδρομήσουν με επιτυχία σε αυτή τη δυναμική και διαρκώς αναπτυσσόμενη αγορά εργασίας που περιλαμβάνει μία ευρεία γκάμα φορέων, οργανισμών και επιχειρήσεων του Ιδιωτικού αλλά και του Δημοσίου τομέα.

Δυνατότητες Εξέλιξης

Η έμφαση του προγράμματος σπουδών στα αντικείμενα της Διοίκησης Επιχειρήσεων, της Οικονομικής Επιστήμης αλλά και των Κοινωνικών Επιστημών επιτρέπει στους αποφοίτους που επιθυμούν να συνεχίσουν τις σπουδές τους αποκτώντας έναν Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Ειδίκευσης να είναι ικανοί να ανταπεξέλθουν σε μία ευρεία γκάμα επιλογών μεταπτυχιακών προγραμμάτων όπως:

  • μεταπτυχιακά στη Διοίκηση Επιχειρήσεων
  • μεταπτυχιακά στη Διασφάλιση Ποιότητας
  • μεταπτυχιακά στις Κοινωνικές Επιστήμες
  • μεταπτυχιακά στις Οικονομικές Επιστήμες

Ειδικά για τις Κοινωνικές και Συνεταιριστικές οργανώσεις

Οι Κοινωνικές και ειδικότερα οι Συνεταιριστικές οργανώσεις συνθέτουν την κοινωνική ή αλληλέγγυα οικονομία, έναν τομέα (“τρίτος τομέας”) που εντοπίζεται ανάμεσα στον κρατικό – δημόσιο και στον επιχειρηματικό τομέα – αγορά. Η Κοινωνική Οικονομία συμπεριλαμβάνει ένα μεγάλο φάσμα οργανώσεων που δεν ανήκουν στο κράτος (είναι μη κρατικές) και δεν στοχεύουν αποκλειστικά και μόνον στο κέρδος, όπως οι ιδιωτικές – κερδοσκοπικές επιχειρήσεις.

Οι οργανώσεις στις οποίες επικεντρώνονται οι σπουδές του τμήματος ΔΙΚΣΕΟ αφορούν σε δύο γενικές κατηγορίες:

– τις αποκαλούμενες Κοινωνικές ή εθελοντικές ή Μη Κερδοσκοπικές – Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (Μ.Κ.Ο.), οι οποίες λειτουργούν με τις νομικές μορφές της αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρίας, του σωματείου μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, και του ιδρύματος και συνδέονται με αναβάθμιση του ρόλου της Κοινωνίας των Πολιτών.

– τους κάθε είδους Συνεταιρισμούς (αστικούς, οικοδομικούς, αγροτικούς, κοινωνικούς, καταναλωτικούς/προμηθευτικούς κ.α.) αλλά και τις Συνεταιριστικές Τράπεζες ,που συνδυάζουν τόσο το κοινωνικό όσο και το οικονομικό όφελος των συμμετεχόντων μελών τους.

Οι δύο παραπάνω κατηγορίες οργανώσεων συμβάλλουν πολυδιάστατα στην κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη των σύγχρονων κοινωνιών και ειδικότερα:

  • στον εθνικό πλούτο με σημαντική συμβολή στο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν,
  • στην καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού και στην ισότιμη ένταξη των μη προνομιούχων συνανθρώπων μας στην κοινωνία,
  • στη μείωση των κοινωνικοικονομικών ανισοτήτων και στην ανάπτυξη της περιφέρειας,
  • στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας,
  • στην προστασία και στην ποιοτική αναβάθμιση του περιβάλλοντος,
  • στη δημιουργία μιας δικαιότερης, δημοκρατικότερης και περισσότερο αλληλέγγυας κοινωνίας.
  • στην προώθηση αιτημάτων ευαίσθητων κοινωνικών κατηγοριών του πληθυσμού όπως ατόμων με αναπηρία, τσιγγάνων, ηλικιωμένων, αποφυλακιζομένων κ.α. και
  • στην παροχή υπηρεσιών ιδιαίτερα στα πεδία της κοινωνικής φροντίδας – πρόνοιας, της υγείας των κοινωνικών ασφαλίσεων, του περιβάλλοντος, της υγείας και του πολιτισμού.

Ωστόσο, οι Συνεταιρισμοί και οι Κοινωνικές Οργανώσεις παρότι κατατάσσονται σε έναν κοινό τομέα, αποτελούν στην ουσία δύο διαφορετικούς τύπους οργανώσεων, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, δομές και στόχους.

Οι Κοινωνικές Οργανώσεις

Οι σύγχρονες Κοινωνικές Οργανώσεις αποτελούν τη μετεξέλιξη των παλαιότερων – παραδοσιακών μορφών συλλογικής παρέμβασης των πολιτών στην κοινωνία.

Συνήθως τα μέλη τους ήταν εθελοντές που δεν εισέπρατταν αμοιβές για την προσφορά τους και οι οικονομικοί τους πόροι περιορίζονταν συνήθως στις συνδρομές των μελών και σε δωρεές ιδιωτών. Στις παραδοσιακές κοινωνικές οργανώσεις θα πρέπει να συμπεριλάβουμε και τα μεγάλα κοινωφελή ιδρύματα που έχουν προσφέρει πολλά στον τόπο μας.

Παρότι οι παραδοσιακές Κοινωνικές Οργανώσεις επέδειξαν σε αρκετές περιπτώσεις σημαντικό κοινωνικό έργο, η συνολική προσφορά τους όμως, στην ελληνική κοινωνία ήταν σχετικά περιορισμένη.

Ωστόσο, τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια στην Ελλάδα πραγματοποιείται μία “αθόρυβη επανάσταση”, αυτή της Κοινωνίας των Πολιτών. Νέες κοινωνικές οργανώσεις δημιουργούνται και γενικότερη συλλογική δράση αναπτύσσεται σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Αν και οι προσανατολισμοί τους παραμένουν κατά βάση κοινωνικοί, περιβαλλοντικοί, ανθρωπιστικοί και ευρύτερα φιλανθρωπικοί, η δομή και οι στόχοι τους έχουν εξελιχθεί σημαντικά. Το πεδίο παρέμβασής τους είναι ευρύτερο και δραστηριοποιούνται σε μεγάλη έκταση στην κοινοτική ανάπτυξη, στην οικολογία, στις κοινωνικές υπηρεσίες, στην προστασία των καταναλωτών, στην διαβίου εκπαίδευση, στην επιστημονική έρευνα, στον πολιτισμό, στην υγεία, στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στην υποστήριξη θυμάτων εγκλημάτων, στην αναπτυξιακή βοήθεια στις αναπτυσσόμενες χώρες, κ.α.

Γνωστές οργανώσεις όπως η Greenpeace, οι Γιατροί χωρίς Σύνορα, η Άρσις, το Χαμόγελο του Παιδιού, η WWF και πολλές άλλες λιγότερο γνωστές, δημιουργήθηκαν από παρέες πολιτών και μέσα σε λίγα χρόνια έφτασαν να απασχολούν δεκάδες ή και εκατοντάδες ανθρώπους. Οι νέες κοινωνικές οργανώσεις εξελίσσονται σταδιακά σε μεγάλους οργανισμούς που υποκαθιστούν κενά ή και αναπληρώνουν τη λειτουργία του κράτους και της αγοράς. Υπολογίζεται ότι σήμερα στη χώρα μας λειτουργούν πέντε με επτά χιλιάδες (5 – 7.000) νέες Κοινωνικές Οργανώσεις και ο αριθμός τους αυξάνεται αλματωδώς.

Η μεγέθυνση και αυξανόμενη παρέμβασή τους στην κοινωνία έχει ως συνέπεια την αύξηση των οικονομικών μεγεθών τους και την ανάγκη να βασίζονται σε εξειδικευμένο προσωπικό που θα αμείβεται για τις υπηρεσίες που θα παρέχει, παρά σε εθελοντές για την υλοποίηση του έργου τους.

Οι Συνεταιριστικές Οργανώσεις και Επιχειρήσεις

Οι Συνεταιριστικές Οργανώσεις έχουν μακρά ιστορία και πλατιά ανάπτυξη σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Από τα μέσα του 19ου αιώνα ομάδες πολιτών ένωσαν τις δυνάμεις τους και δημιούργησαν συνεταιριστικές επιχειρήσεις με σκοπό να παρέχουν υπηρεσίες και αγαθά στα μέλη τους. Αν και αυτός ήταν ο βασικός σκοπός της δημιουργίας τους, οι συνεταιρισμοί προσέφεραν πολλά και στην ανάπτυξη των τοπικών κοινωνιών, λειτουργώντας συχνά με ευρύτερους κοινωνικούς προσανατολισμούς.

Οι πιο γνωστοί τύποι συνεταιρισμών είναι οι αγροτικοί, αλλά τις τελευταίες δεκαετίες έχουν διαδοθεί και άλλες μορφές όπως οι κοινωνικοί, οι πιστωτικοί και συνεταιριστικές τράπεζες, οι συνεταιρισμοί επαγγελματιών, οι καταναλωτικοί, κ.α., που οι στόχοι τους υπερβαίνουν την ικανοποίηση αναγκών των μελών τους και λειτουργούν ευεργετικά για την ευρύτερη κοινωνία. Δύο από τις πιο σύγχρονες μορφές συνεταιρισμών που λειτουργούν στη χώρα μας είναι οι Κοινωνικοί Συνεταιρισμοί Περιορισμένης Ευθύνης (Κοι.Σ.Π.Ε.), οι οποίοι θεσπίστηκαν με σκοπό την κοινωνική ένταξη ατόμων με ψυχικά προβλήματα εξασφαλίζοντας παράλληλα και ένα εισόδημα από την εργασία τους, και οι γυναικείοι συνεταιρισμοί στην ελληνική περιφέρεια με σκοπό την παραγωγή παραδοσιακών προϊόντων και την παροχή αγροτουριστικών υπηρεσιών.

Η διοίκηση και λειτουργία των Κοινωνικών και των Συνεταιριστικών οργανώσεων διαφέρει σημαντικά από τις επιχειρήσεις της αγοράς, όπως και από τους δημόσιους οργανισμούς. Τα τελευταία χρόνια τείνουν να τις αποκαλούν ως κοινωνικές επιχειρήσεις που συνδυάζουν το κοινωνικό με το οικονομικό όφελος. Αυτή η ιδιαιτερότητά τους προαπαιτεί ιδιαίτερες γνώσεις και επαγγελματικές δεξιότητες στους τρόπους οργάνωσης και διοίκησης, στον επικοινωνιακό και στον επιχειρησιακό σχεδιασμό.

Οι περισσότερες Κοινωνικές Επιχειρήσεις που αναπτύσσονται στην Ελλάδα σήμερα, λειτουργούν περισσότερο βάσει της εμπειρίας ορισμένων στελεχών τους, παρά βασισμένες στην συγκροτημένη γνώση. Ιδιαίτερα οι Κοινωνικές Οργανώσεις και Επιχειρήσεις έχουν ανάγκη από κατάλληλα εκπαιδευμένο προσωπικό για να τις στελεχώσουν, για να μπορέσουν να διαχειριστούν με επιτυχία τις ολοένα και περισσότερο αυξανόμενες υποχρεώσεις τους.

Ο τομέας της Κοινωνικής ή αλληλέγγυας Οικονομίας θεωρείται από όλους τους διεθνείς οργανισμούς ως μια χρυσή διέξοδος για το εντεινόμενο πρόβλημα της ανεργίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Ήδη, στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου οι περισσότερες νέες θέσεις εργασίας δημιουργούνται στην Κοινωνική Οικονομία. Μελέτες που έχουν πραγματοποιηθεί και στην Ελλάδα αποδεικνύουν τη μεγάλη ζήτηση για ειδικευμένο προσωπικό στον επαγγελματικό αυτό χώρο, μία τάση που αναμένεται κινηθεί αυξητικά τα επόμενα χρόνια.